(Door Wim Hendriks en Sander Wennekers)
In het Krantje van 20 november jl. lieten wij zien dat onze gemeente met een zó hoge woningdichtheid bouwt dat er geen plaats meer is voor een park en voor genoeg schaduwgevend bladerdek. Ook bouwen we tegen de afspraken toch in het bestaand groen (zie de bijgevoegde foto van een idyllisch bospad naast de Rusthout, waar de gemeente wil gaan bouwen).
Tegelijkertijd koestert het gemeentebestuur groene ambities. In het Groenactieplan stelt wethouder Marcel Belt terecht dat we de gemeente radicaal moeten vergroenen. En in de zgn. Koersnotitie als opmaat voor de nieuwe Omgevingsvisie wordt voor de toekomst een groenrichtlijn voorgesteld: iedereen moet vanuit huis 3 bomen kunnen zien, alle buurten moeten tenminste 30% bladerdek hebben, en iedereen moet op hooguit 300 meter van een wandelpark kunnen wonen (3-30-300 groennorm).
Forse investeringen in radicale vergroening zijn nodig voor de leefbaarheid in LV bij hittestress, hevige droogte of wateroverlast, en ook gezien de noodlijdende biodiversiteit. Oudere wijken zullen een voor een opnieuw en veel groener ingericht moeten worden. Ook onder de grond, waar kabels en leidingen nu radicale vergroening verhinderen. En we moeten nooit meer in het bestaande groen bouwen. Hoog nodig maar niet genoeg. Ook onze nieuwbouw moet voldoen aan een bindende 3-30-300 richtlijn.
Jazeker, we moeten ook woningen bouwen. Dat begrijpen wij heel goed. Helaas hebben we onze vrijheidsgraden erg beperkt door een heel hoge woningbouwdoelstelling. Waarbij het lijkt dat we meer willen bouwen dan past. En ook meer dan het rijk van ons vraagt. Tot dusverre hebben wij in geen enkel openbaar document een heldere onderbouwing van onze woningbouwopgave aangetroffen. Het aantal woningen lijkt meer te worden bepaald door wat ontwikkelaars willen bouwen en door de gedachte van “hoe meer hoe beter”.
Want hoeveel woningen we echt nodig hebben weten we niet. Er blijkt namelijk geen integraal gemeentelijk woningbehoefteonderzoek te zijn. Met de ervaren druk vanuit diverse groepen woningzoekenden als motivering lijkt de beschikbaarheid van gronden leidend te zijn geweest. Zonder dat de geraamde aantallen woningen zijn getoetst aan een groennorm.
Laten we eerst een reële schatting maken van de behoefte. En laten we dan een stedebouwkundig verantwoord investeringplan maken voor de komende 25 jaar, zonder onherroepelijke standpunten vooraf en met een goede toetsing aan een groennorm. Laten we daarbij voormalige kantoren zoveel mogelijk verbouwen tot appartementen. Laten we waar mogelijk bestaande appartementen ‘optoppen’ met een of twee etages. Laten we bestaande nog niet uitgevoerde bouwplannen opnieuw inrichten met een wandelpark. En laten we ook serieus kijken naar de kansen voor groen-blauwe wijken in het ruim 1.700 agrarisch gebied. Bijvoorbeeld bij Stompwijk, op de deels verouderde tuinbouwlocatie daar, en tussen de net aangelegde rondweg en de dorpskern. Niet elke hectare buiten de bebouwde kom heeft namelijk natuurwaarde.
Deze column verscheen op 11 december 2024 ook in Het Krantje
